باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
تا صبح علی بود و مناجات شَبش
در اوج دعا روح حقیقت‌طلبش
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد
اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
هم‌چون شب قدر، قدر نامعلومی
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
دارد دل ما راه نجاتی دیگر
در مشهد و در قم، عتباتی دیگر
پیغمبر اعظم که به عصمت طاق است
در خُلق عظیم شهرۀ آفاق است
