ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
پشت سر مسافر ما گریه می‌کند
شهری که بر رسول خدا گریه می‌کند
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریب‌وار پیامی به آشنا بنویسم
از باغ گفت و از غم بی‌برگ و باری‌اش
از باغبان و زمزمه‌های بهاری‌اش
مدینه! بی تو شب من سحر نمی‌گردد
شب فراق، از این تیره‌تر نمی‌گردد
خزان پژمرد باغ آرزو را
«گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را»
سری بر شانۀ هم می‌گذاریم
دل خود را به غم‌ها می‌سپاریم
شن بود و باد، قافله بود و غبار بود
آن سوی دشت، حادثه، چشم انتظار بود
پرده برمی‌دارد امشب، آفتاب از نیزه‌ها
می‌دمد یک آسمان خورشید ناب از نیزه‌ها
زمین تشنه و تن‌پوش تیره... تنها تو
هزار قافله در اوج بی‌کسی‌ها تو
یا بر سر زانو بگذارید سرم را
یا آن‌که بخوانید به بالین، پسرم را
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود
خورشید گرم چیدن بوسه ز ماه توست
گلدسته‌ها منادی شوق پگاه توست
دم به دم تا همیشه قلب پدر
با نفس‌های تو هماهنگ است
لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید
جان بر لب من آمد و جانان به بر من
ای مرگ برو عمر من آمد به سر من
آخر ماه صفر، اول ماتم شده است
دیده‌ها پر گهر و سینه پر از غم شده است
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
می‌آید از سمتِ غربت، اسبی که تنهای تنهاست
تصویرِ مردی که رفته‌ست، در چشم‌هایش هویداست
