بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
دیشب میان پنجرهها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
چشمم به هیچ پنجره رغبت نمیکند
جز با ضریح پاک تو صحبت نمیکند
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست