تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
هنوز مانده بفهمیم این‌که کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
