چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم