همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
اى بسته بر زيارت قدّ تو قامت، آب
شرمندهٔ محبّت تو تا قيامت، آب
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
این آستان كه هست فلك سایهافكنش
خورشید شبنمیست به گلبرگ گلشنش