با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّالبنین
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند