گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان هم‌صدا و هم‌قسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
صدای بال ملائک ز دور می‌آید
مسافری مگر از شهر نور می‌آید؟
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
کمتر کسی‌ست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت
