از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت