پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
یکی اینسان، یکی اینگونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود