ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید