سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟