عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
مانده پلک آسمان در گیر و دار واشدن
شب بلندی میکند از وحشت رسوا شدن
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم