گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان هم‌صدا و هم‌قسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
