ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
سوختی پیشتر از آن که به پایان برسی
نه به پایان، که به خورشیدِ درخشان برسی
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست