کی میرود آن بهار خونین از یاد
سروی که برافراشته بیرق در باد
با سر رسیدهای! بگو از پیکری كه نیست
از مصحف ورقورق و پرپری كه نیست
شانههای زخمیاش را هیچكس باور نداشت
بار غربت را كسی از روی دوشش برنداشت
امشب از آسمان چشمانت
دستهدسته ستاره میچینم
از خاک میروم که از آیینهها شوم
ها میروم از این منِ خاکی جدا شوم
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
دل من! در هوای مولا باش
یار بیادعای مولا باش
منشق شده ماه از جبین در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر
اگرچه زود؛ میآید، اگرچه دیر؛ میآید
سوار سبزپوش ما به هر تقدیر میآید
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
خورشید هر شب میدمد از مشرق پیشانیات
وادی طور است این زمین یا خلوت عرفانیات
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور میکنم امشب غم تمام جهان را
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
همچون شب قدر، قدر نامعلومی
روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
شام تو پر از نور سحرگاهی شد
خورشید خدا به سوی تو راهی شد
از اشک، نگاه لالهگونی دارد
داغ از همه لالهها فزونی دارد
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
همواره نبرد حق و باطل برپاست
هر روز برای مسلمین عاشوراست
دنیا شنید آه نیستانی تو را
بر نیزه دید آینهگردانی تو را
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
در سرخی غروب نشسته سپیدهات
جان بر لبم ز عمر به پایان رسیدهات