به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ همسفران بر امام شد
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم