پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد
