گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
فرق دارد جلوهاش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشکهای بیصدا گفتم حسین
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت