پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
اینروزها تمام خیابانها
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
آهن شدهایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده
هرکس بمیرد پیشتر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جانکندنش تخت است
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود