تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
شدهست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
آنچه در سوگ تو اى پاکتر از پاک گذشت
نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیدهست؟
تا به امروز کسی مرتبهات را دیدهست؟
دوری تو را بهانه کردن خوب است
شکوه ز غم زمانه کردن خوب است
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی