اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت