چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد