بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش