به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو
شهید عشق تو را نیست خونبها جز تو
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
کی رفتهای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بودهای نهفته که پیدا کنم تو را
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم