چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است