گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
خبر پیچید تا کامل کند دیگر خبرها را
خبر داغ است و در آتش میاندازد جگرها را
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش