عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
ای دل به مهر داده به حق! دل، سرای تو
وی جان به عدل کرده فدا! جان، فدای تو