چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو