جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست