تابید بر زمین
نوری از آسمان
به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربهدریها پناهگاه ندارم
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت