اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغ‌دیده را
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
زبان به مدح گشودن اگرچه آسان نیست
تو راست آن همه خوبی که جای کتمان نیست
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
اینجا فروغ عشق و صفا موج می‌زند
نور خدا به صحن و سرا، موج می‌زند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
من به پابوسی تو آمده‌ام
شهر گلدسته‌های رنگارنگ
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
بلبل چو یاد می‌کند از آشیانه‌اش
خون می‌چکد ز زمزمۀ عاشقانه‌اش
ساز غم گر ترانهای می‌داشت
آتش دل، زبانهای می‌داشت
