چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
بُرونِ در بنه این‌جا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بی‌نواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
