هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است