حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست