میگوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینهای دیگر
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی