موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
