روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود