او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده