ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیتگویی برایت آیه نازل شد
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
آوردهام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من