ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی