مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين