ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
غم داغ تو را با هیچکس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه میخوانم ولی از سر نخواهم گفت
رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است