سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
چون لالۀ شکفته صفایی عجیب داشت
مثل شکوفه رایحهای دلفریب داشت
جاریست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
این روزها که میگذرد، غرق حسرتم
مثل قنوتهای بدون اجابتم!
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بیتو غروب میشود این روزها هنوز