قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرندههای دیگر برگشت
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست