ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
آیینۀ وحی و آیت بیداری‌ست
کارش همه دلنوازی و دلداری‌ست
دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست
یعنی عوض گریه تبسم کرده‌ست
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
دو گنبد کوچک، دو حرم را دیدم
دو دُرِّ یتیم هم‌قَسَم را دیدم
این‌جا حرم خداست، سبحان‌الله
در تربت او شفاست، سبحان‌الله
ای تشنه به سرچشمۀ احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
مفتاح اجابت دعایش، خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش، خواندند
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
شور سفر کرب‌وبلا در سر توست
برخیز، گذرنامه، دو چشم تر توست
چشم از همه کائنات بستی، ای عشق
در کعبهٔ کربلا نشستی، ای عشق
جز در غم عشق سینه را چاک مکن
دل خوش به کسی در سفر خاک مکن
زان‌روز که سوخت از عطش کام حسین
گوش دل عالم است و پیغام حسین
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
