می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
امشب شهادت‌نامۀ عشاق امضا می‌شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می‌شود
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
چون که در قبله‌گه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست
بی‌تو یافاطمه با محنت دنیا چه کنم؟
وای، با این‌همه غم، بی‌کس و تنها چه کنم...
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
سر به دریای غم‌ها فرو می‌کنم
گوهر خویش را جستجو می‌کنم
بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم
هر دم از غصهٔ جان‌سوز تو آتش گیرم
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ناله كن اى دل به عزاى على
گریه كن اى دیده براى على
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
بوی خوش می‌آید اینجا؛ عود و عنبر سوخته؟
یا که بیت‌الله را کاشانه و در سوخته؟
