امشب شهادت‌نامۀ عشاق امضا می‌شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می‌شود
مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
دلتنگی همیشۀ بابا علی علی!
سردارِ لشکر من تنها علی علی!
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها
چون که در قبله‌گه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
آری همین امروز و فردا باز می‌گردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز می‌گردیم
چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست
بی‌تو یافاطمه با محنت دنیا چه کنم؟
وای، با این‌همه غم، بی‌کس و تنها چه کنم...
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید این‌بار به غوغای قیامت برسم
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
سر به دریای غم‌ها فرو می‌کنم
گوهر خویش را جستجو می‌کنم
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم
هر دم از غصهٔ جان‌سوز تو آتش گیرم
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
جان آمده رفته هیجان آمده رفته
نام تو گمانم به زبان آمده رفته
ناله كن اى دل به عزاى على
گریه كن اى دیده براى على
دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
قرار بود که عمری قرار هم باشیم
که بی‌قرار هم و غمگسار هم باشیم
بوی خوش می‌آید اینجا؛ عود و عنبر سوخته؟
یا که بیت‌الله را کاشانه و در سوخته؟
