مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست