تابید بر زمین
نوری از آسمان
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی